รถไฟใต้ดินว่างแบบนี้เราไม่เคยได้เห็น เพราะปกติจะเจอแต่ช่วงเวลาคนเยอะ ในวันทำงานตอนเช้าและเย็น แต่เวลาที่ถ่ายภาพนี้คือ ตอนกำลังไปสถานีหัวลำโพง เวลา 9 โมงเช้า ของวันอาทิตย์
น้องก้อยไปถ่ายรูปหมู่ของคณะ ไว้ลงหนังสือรุ่น น้องก้อยกำลังจะเรียนจบแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจัง ต่อไปน้องก้อยก็ต้องเป็นสาววัยทำงานแล้วสินะ คงเป็นอย่างที่พูดกันว่า เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าจะเป็นรถเมล์ รถไฟฟ้า หรือรถใต้ดิน สิ่งที่เห็นได้คือ ผู้คนไม่ค่อยชอบ “ชิดใน” ชอบยืนออ กันบริเวณประตู ถ้าเป็นรถเมล์คงมีกระเป๋ารถเมล์ คอยตะโกนให้ “ชิดในหน่อยเพ่” แต่พอเป็นรถไฟฟ้า กับรถใต้ดิน ต้องอาศัยประกาศอย่างสุภาพให้เดินเข้าไปด้านในขบวนรถ เพื่อให้ผู้โดยสารท่านอื่นเข้ามาได้ ซึ่งประกาศไปก็เ่ท่านั้น คนก็ยังยืนอยู่ที่เดิม เราสงสารผู้โดยสารสถานีถัดจากสีลมมาก เพราะแค่คนจากสีลมขึ้นมา มันก็เยอะมากแล้ว
เวลาชิดในของรถไฟฟ้า เราว่าดีออก เพราะเปอร์เซนต์การได้นั่งก็มี (ถ้ามีคนลุก) ถ้ายืนตรงประตู จะได้นั่งก็ต่อเมื่อรถโล่งมากแล้ว
ทำไมคนถึงไม่ยอมชิดใน ถ้าจากที่เราสังเกตคงเพราะมันเดินออกง่ายดี ไม่ต้องเบียดจากด้านใน ออกสู่ประตูได้เลย กับอีกเหตุผลก็น่าจะเป็น การโดน “จ้อง” จากคนที่นั่งอยู่ เพราะคนนั่ง ก็ไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ที่ไหน ถ้ามีคนมายืนตรงหน้า ก็ต้องจ้องมองในระดับสายตา ใส่กางเกงอะไร กระเป๋าอะไร รองเท้าอะไร
เราชอบเดินไปชิดด้านใน เพราะตรงประตูมันเบียดมาก แต่มีอยู่วันหนึ่ง ไม่มีใครอยู่ด้านในเลย มีเราคนเดียวโด่เด่ เกร็งมากเลย คิดในใจว่า กระดึ๊บๆ ไปที่ประตูดีไหมเนี่ย อิอิ
Tuesdays With Morrie
One day on MRT, I saw an university student was reading a book. I looked at the cover, it showed “Tuesdays With Morrie“. I had no idea it is a bestseller book but the name seems very interesting. I noted down the name and intended to get it one day.
Unfortunately I totally forgot about it. Today I saw this book again at SE-ED bookstore unintentional so I quickly bounced to it. Finally this book is in my hands. There was Thai edition but I decided to buy original edition. Not that I’m “kra-dae” but I wanted to practice my reading skill. Tuesdays With Morrie is a bestselling non-fiction book by American writer Mitch Albom, published in 1997. An Old Man, A Young Man, and the Last Great Lesson. Mitch rediscovered Morrie in the last months of the older man’s life. Knowing he was dying, Morrie visited with Mitch in his study every Tuesday, just as they used to back in college. Their rekindled relationship turned into one final “class”: lessons in how to live.
