ช่วงปีใหม่นี้ดีจริงๆ ถนนโล่งมาก อยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันเลย เมื่อไหร่เราจะมีรัฐบาลที่หันมาเอาจริงเอาจังกับ รถไฟฟ้าใต้ดิน รถไฟฟ้าบนดิน รถไฟ รถเมล์ ซักที คนไทยจะได้เลิกใช้รถยนต์ มอไซต์ อากาศจะได้ดีๆ สามารถขี่จักรยานไปไหนมาไหนกันได้ อีกหน่อยเราคงแพ้เวียดนาม เพราะเค้ากำลังจะมีรถไฟแบบชินคังเซ็นแล้ว เฮ้อออ
ตอนนี้อยู่บ้านเล่นเกม Cafe World, Farmville, Happy Aquarium ใน Facebook สนุกสนาน
ก๋วยเตี๋ยวไก่แม่ศรีเรือน
วันก่อนโน้น มีธุระไปที่ตึกอื้อจื่อเหลียง ตรงถนนสีลม เราเอารถจอดไว้ที่ MRT ลาดพร้าว แล้วก็นั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน ตอนนั่งอยู่ในโบกี้ ก็มีฝรั่งสามีภรรยา จากชิลี มาคุยด้วย ทำให้ความเงียบในรถไฟ ถูกทำลายด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งๆ ของเรา (อายจริงๆ แต่ก็ต้องพูด) เค้ามายกมือไหว้ แล้วพูดว่า “สวัสดีครับ”
จากนั้นก็พูดเป็นอังกฤษว่า เค้ามีหนังสือดีๆ จะแนะนำให้อ่าน พร้อมยื่นให้เรารับไว้ แล้วก็คุยว่าเค้ามาจากชิลี ถามว่าเรารู้จักไหม เราตอบว่าประเทศอยู่ที่ทวีปอเมริกาใต้ใช่ไหม เค้าบอกใช่ๆ เค้าคงนึกว่าเราเก่ง Geography แต่เปล่าเลย ดูการประกวดนางงามกับพี่นุ๊กบ่อยตอนเด็กๆ เลยจำได้
เค้าแนะนำว่าแฟนเค้าชื่อ ฟรานเชสก้้า เราก็มองหน้าเค้า เหมือนแล้วตัวเค้าล่ะ ชื่ออะไร เค้าก็นิ่งไป เราเลยคิดว่าสงสัยเราต้องแนะนำตัวเองก่อน จะได้ไม่ผิดมารยาท เราบอกว่า I’m Juth (กระแดะมาก อิอิ) เค้าก็บอกว่า ชื่อเค้าออกเสียงยากมาก เราบอกว่า ลองพูดมาสิ เค้าก็พูดมา เราตอบว่า “You’re right. It’s really difficult” คุยไปคุยมา เค้าก็บอกว่า ถึงสถานีที่เค้าต้องลงแล้ว เราก็โบกมือลาหยอยๆ แล้วก็มาระลึกได้ว่า นั่นก็เป็นสถานีที่เราต้องลงเหมือนกัน! ดูซิ เลยต้องไปลงที่สามย่านเลย โธ่ … ก็เลยเอาหนังสือที่เค้าให้มาเปิดอ่าน เป็นหนังสือสอนศาสนาคริสต์นั่นเอง เค้าทำดีนะ กระดาษก็อย่างดีเลย สอนเรื่องการใช้เทคโนโลยีมากจนให้โทษด้วย
ขนาดเลยสถานี ยังไปถึงก่อนเวลานัดเยอะมาก ก็เลยไปอยู่ที่ Silom Complex ร้าน Se-Ed จนได้เวลา ก็เดินไปตึกอื้อจื่อเหลียง ระหว่างทางก็ผ่านของโปรด คือ ช็อคโกแลตเย็น ของ Little Coffee เลยซื้อมากิน 1 แก้ว
Daddy Dough
ไปทำธุระเสร็จ ก็ขึ้้นรถเมล์ 115 ไปซื้อ Daddy Dough ให้น้องก้อยตรงข้างๆ ตึก Jewelry Trade Center เข้าไปในร้าน กำลังเลือกโดนัท ก็มีฝรั่งผู้หญิง เข้ามาในร้านแล้วชี้ที่โดนัท ถามว่า “Is it fresh?” คนขายตอบว่า “Chocolate”
ฝรั่งทำหน้างงมาก แต่ฝรั่งก็ยิ้มๆ เค้าก็ต้องรู้แหละ ว่าคนขายต้องเดาว่าเค้าถามว่า “นี่อะไร” เค้าเลยซื้อไป 1 ชิ้น
เราข้ามถนนไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่แม่ศรีเรือน สองชาม แล้วก็นั่งมอไซต์กลับไป MRT คุณมอไซต์ก็ชวนคุยว่า วันนี้คนน้อยนะพี่ ถนนว่างมาก ไม่รู้คนไปไหนกัน เราก็บอกว่าสงสัยไปต่างจังหวัด เค้าบอกว่าไม่น่าใช่ เราเลยบอกว่าสงสัยไปงานของในหลวง เค้าบอกไม่น่าใช่ เราเลยเงียบ สงสัยเค้าคงมีคำตอบของเค้าเองไว้แน่นอน เราคงทายไม่ถูก
แล้วเค้าก็ชวนคุยเรื่องประกันชีวิต ว่าคนตายด้วยโรคมะเร็งเยอะมาก และเราไม่ควรใช้วิธีรักษามะเร็งด้วยคีโม เพราะจะไม่หาย เราก็อยากรู้ว่าต้องรักษายังไง ก็พอดีต้องลงแล้ว
วันหนึ่งที่สีลม มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย ถ้าต้องกลับมาทำงานแถวนี้อีกหน คงมีอะไรมาเขียนบล็อกเยอะแยะเลย
การจัดดอกไม้
อันนี้คือการจัดดอกไม้ของแม่ วัสดุที่ใช้ไม่ใช่ดอกไม้ของจริงนะคะ เป็นดอกไม้ประดิษฐ์ เนื่องจากพี่นุ๊กอยากมีดอกไม้บนตู้โชว์ของ Eat Me First ที่สาขาเซ็นทรัลพลาซ่า บางนา ก็เลยมาขอให้แม่ช่วยจัดให้หน่อย
ซึ่งแม่ก็จะไปเลือกซื้อดอกไม้ กระถาง และตัวประดับต่างๆ มา แล้วก็จัด ตอนเด็กๆ จะเห็นแม่จัดดอกไม้ ที่ใช้ดอกไม้ของศูนย์ศิลปาชีพบ่อยๆ ตอนนี้ไม่ค่อยได้เห็นแม่จัดแล้ว
ดีใจที่ได้เห็นฝีมือคุณแม่อีกครั้ง 🙂
ชมดาวตกพร่างพรู : ฝนดาวตกสิงโต (Leonids) คืน 17 พฤศจิกายน – เช้ามืด 18 พฤศจิกายน 2552
นางสาวประพีร์ วิราพร นายกสมาคมดาราศาสตร์ไทย แจ้งข่าวว่ามีปรากฎการณ์ฝนดาวตกสิงโตที่มอง เห็นด้วยตาเปล่า ช่วง คืนวันที่ 17 พฤศจิกายนถึงเช้ามืดวันที่ 18 พฤศจิกายน 2552 ช่วงเวลาประมาณ 04:00 ถึง 05:30 น. จะสังเกตเห็นฝนดาวตกสิงโตได้ประมาณ 200 ดวงต่อชั่วโมง
วิธีการดู ช่วงเวลาหลังเที่ยงคืน ถึง 04:00 น.ให้หันหน้าไปทางทิศตะวันออก กวาดสายตาจากขอบฟ้าจนถึงกลางฟ้า และเวลา 04:00 น. – 05:30 น. มองไปที่กลางฟ้า (เหนือศีรษะ) ฝนดาวตกจะมีลักษณะแสงสว่างวาบเคลื่อนที่ผ่านอย่างรวดเร็ว มีสีสันสวยงาม เช่น สีน้ำเงินเขียว สีส้มเหลือง และมีลูกไฟ (Fireball)
เงื่อนไขในการดู ท้องฟ้าแจ่มใส ไม่มีเมฆ หมอก และแสงไฟฟ้ารบกวน สามารถดูได้ทั่วประเทศ
ข่าวจาก สมาคมดาราศาสตร์ไทย
Daddy Dough
เมื่อวานไปสำนักจัดหางานกรุงเทพเขตพื้นที่ 9 มา ไปแจ้งว่าลาออกจากงาน จะได้รับสิทธิประโยชน์ทดแทนตอนว่างงาน ซึ่งสิทธิประโยชน์ตรงนี้ ก็คือ 30% ของเงินเดือน (ในกรณีลาออกเอง) ซึ่งเงินเดือนสูงสุดที่นำมาคิดเฉลี่ย คือ 15,000 บาท ถึงแม้จะเงินเดือนมากกว่านี้ ก็จะได้รับแค่ 30% ของ 15,000 บาทอยู่ดี
เราไปบ๊อยบ่อย ไปจนคล่องละ กรอกอะไรตรงไหน โปรมาก ที่ลาออกจากงานก็เพราะว่า เวลาทำงานของเรา ไม่สามารถจะไปทำงานประจำได้ ถ้าต้องไปส่งขนม หรือว่า ทำ Artwork ให้ร้านขนม ดูจะไม่เหมาะเอาเสียเลยที่จะมาทำงานประจำ ตอนนี้รับทำแต่ freelance ซึ่งใครอยากทำเว็บก็ติดต่อมาได้นะคะ 🙂
พอไปรายงานตัวเสร็จ ก็ไปส่งน้องก้อยเรียนที่ธรรมศาสตร์ ตอนกลับบ้านก็แวะ Navamin Villa Market ไปซื้อโดนัท Daddy Dough 12 ชิ้น น้องก้อยกินเรียบ 6 ชิ้น ซึ่งกินไงก็ไม่อ้วน … ผิดกับเราจริงๆ
พยาบาลกำลังทำแผล
เห็นภาพแล้วสยองกันไหมเอ่ย อิอิ กลัวจะเบื่อภาพเท้าที่พันด้วยผ้าพันแผล เลยถ่ายภาพตอนทำแผลมาให้ดู ถ่ายภาพไปด้วย ปากก็ร้องไปด้วย วันนี้เปลี่ยนพยาบาลคนใหม่ พยาบาลเจ้าประจำ บอกว่า “วันนี้เปลี่ยนคนทำแผลนะจ๊ะ” แล้วก็หัวเราะคิกคัก เหอๆๆๆๆ
พยาบาลคนใหม่บอกว่า “หนองเต็มเลย แล้วแกก็ขูดๆๆๆๆ” กรี๊ดดดดดด เจ็บมากกกกก ฮือๆๆๆ
ดูสิ หยุดยาวสามวันแบบนี้ อยากไปเดินดูงานหนังสือ อยากไปดูหนัง ก็ไปไม่ได้ ได้แต่นั่งตัวอวบอ้วนอยู่บ้าน น้องก้อยมาเยี่ยมที่บ้าน ยังบอกว่า “โหหห ทำไมตัวอวบอ้วนแบบนี้เนี่ย” อิอิ
ขอบคุณน้องก้อยที่มาหาที่บ้านนะจ๊ะ 🙂
Injured Feet
ในทุกวันจะไม่อยากให้ถึงตอน 4 โมง – 6 โมง เพราะเป็นเวลาทำแผล มันเจ็บมากๆๆๆ วันนี้เดินไปห้องฉุกเฉินทำแผล พยาบาลแซวว่า วันนี้คงไม่ร้องแล้วเนอะ หึๆๆๆ คิดในใจว่า “ไม่มีทาง ขนาดอยู่เฉยๆ ยังปวดเป็นบางขณะ ถ้าเจอสำลีทาๆ ขูดๆ ล้างแผล มันจะขนาดไหน”
และแล้ววันนี้ก็ร้องเป็นปกติว่า “โอ๊ยยยยย เจ็บบบบบบ” แผลยังเป็นเนื้อแดงๆ อยู่เลย พระเจ้ามันเจ็บมาก เวลามีอะไรไปโดย ถ้าเพียงขนนกตกใส่ ก็คงเจ็บ ฮือๆๆ
วันนี้ดูหนังเรื่อง Sweet Home Alabama ที่ Reese Witherspoon เล่น ทำเราน้ำตาร่วงตอนที่ Reese พูดกับหลุมศพหมาว่า หมาตัวนี้คอยอยู่เคีียงข้างเธอเสมอ แต่เธอเสียอีกที่ไม่เคยอยู่เคียงข้างมันเลย เธอหวังว่าเธอจะกลับมาทันรู้ว่ามันป่วย แล้ว Reese ก็พูดขึ้นเองว่า ไม่หรอก… ถึงชั้นรู้ว่าแกป่วย ชั้นก็อาจจะ…. เพราะตอนนั้นชั้นเห็นแก่ตัวมาก
หมาเนี่ยรักเจ้้าของโดยไม่มีเงื่อนไขจริงๆ เราแค่เล่นกับมัน คุยกับมัน แค่นี้มันก็ดีใจมากๆ แล้ว มันไม่ต้องการสิ่งอื่นเลย มันแค่ต้องการความรักเท่านั้นเอง ว่าแล้วเราก็เดินออกไปหามูส ที่เฝ้ารอพี่นุ๊ก และพี่โอ๋ด้วยใจจริง มันนั่งรอ นั่งเหม่อ น่าสงสารมาก เมื่อคืนก็ลงมาหามัน มันก็มองออกไปนอกประตู เราก็ทักว่า “มูสทำไรอ่ะ” มันหันมา วิ่งมาหา มีน้ำตา เต็มลูกกะตาเลย น่าสงสารจัง จับมากอดแน่นๆ บอกว่าเดี๋ยวพี่นุ๊ก พี่โอ๋ก็มาแล้ว
ตื่นเช้ามา หน้าตายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เราก็ไม่รู้ว่าหมาร้องไห้เป็นไหม แต่สิ่งที่เราเห็นก็เป็นน้ำคลอเบ้าตาหมามูส
วันนี้ก็นั่งรอพี่นุ๊ก มันเห็นพ่อแม่ออกไปข้างนอก ก็เห่า กลัวอยู่คนเดียว พอเราออกไปหา บอกว่า “มูส พี่พาไปเดินเล่นไม่ได้นะ เจ็บขา มูสรอพ่อหน่อยน๊า เป็นเด็กดีน๊า” มันก็กลับไปนอนรอต่อ
เนี่ย ห้าทุ่มครึ่งแล้ว พี่นุ๊กพี่โอ๋ยังไม่มาเลย มันเห่าเรียกอีกแล้ว เมื่อไหร่พี่นุ๊กพี่โอ๋จะมาเนี่ย
แผล
วันนี้ไม่ได้เดินทางไปทำงานที่ออฟฟิศ แต่ว่าทำงานอยู่กับบ้านแทน เมื่อคืนก็ปวดแผลตลอดเลย นอนไม่หลับ เลยเอา DVD สารคดีของ Reader Digest มาเปิด หลับไปเลย ตื่นมาก็มาทำงานส่ง เท้ากับมือ ก็จะปวดตุบๆ
ตอนเย็นก็ไปโรงพยาบาลไปตามนัดทำแผล นัดอีกตั้งห้าครั้งแน่ะ กรี๊ดดดดด เจอคุณพยาบาลคนเดิม แกะแผลออกดู แผลยังไม่แห้งเลย เราก็ถามว่าเมื่อไหร่มันจะดีอ่าคะ คุณพยาบาลตอบว่า “อีกอาทิตย์นึงค่ะ เพราะว่าเนื้อหลุดออกมาด้วย” แงๆๆๆๆๆ
ทำแผลเจ็บมาก ร้องออกมาแบบไม่อายชาวบ้านอีกครั้งว่า “โอ๊ยยยยยยย เจ็บ” ฮือๆๆๆๆๆๆ
ขับรถไม่ได้แน่นอนเลย ไม่รู้จะเหยียบคันเร่ง เหยียบเบรคอย่างไร
Injured Foot
อยู่บ้านคนเดียว ต้องมาทำงานของที่ออฟฟิศ พ่อแม่ไปข้างนอก เราก็ต้องดูแลเจ้าหมามูส ตอนบ่ายพามันไปเดินเล่น แล้วมันก็วิ่งเร็วมาก เราก็วิ่งตาม แล้วอยู่ดีๆ มันก็วกกลับ มาพันขาเรา เท่านั้นเอง เราก็ล้มเลย เท้าพลิก หงายหลัง เอามือรับได้มือเดียว เพราะอีกมือก็จับเชือกจูงมูสไว้
เลือดนองรองเท้าแตะเลย มูสก็ร้อง มันตกใจ เราก็ต้องเดินลากขา มาในบ้าน ไม่รู้จะทำไงดี ทำแผลไม่เป็น คุยกับน้องก้อยทาง MSN น้องก้อยก็โวยวายให้ไปล้างแผลกับไปโรงพยาบาล เราก็แบบ เจ็บอ่ะ ไม่กล้าทำ โทรไปหาแม่ แม่บอกจะรีบกลับ เราบอกไม่เป็นไร แม่ไม่ต้องรีบกลับหรอก
ซักพักมูสก็เห่าเรียก มานั่งเฝ้าหน้าประตู เลยออกไปหา ไปบอกว่าไม่เป็นไรหรอก มันก็ทำหน้าสำนึกผิด (คิดไปเองหรือเปล่า ฮ่าๆ)
จนตอนเย็นพ่อแม่กลับมา ก็พาเราไปโรงพยาบาล ลงจากรถเค้าจะเอาให้นั่งรถเข็น เราบอกไม่เป็นไร เดินเอง (หยิ่ง อิอิ) พยาบาลทำแผลโหดมาก เช็ดๆ ตัดเนื้อที่ฉีกออกมา แล้วก็เช็ดๆ เราร้องลั่นห้องฉุกเฉินเลย “โอ๊ยยยยยยยยยย เจ็บบบบบบบบ”
คุณหมอให้ใบรับรองแพทย์ หยุด 1 วัน ในวันพรุ่งนี้ แต่เราก็หยุดทำงาน และพักผ่อนไม่ได้หรอก เพรางานเร๊งเร่ง ฮือๆ
