ในทุกเช้าที่ตื่นไปทำงานจะง่วงมาก ตาจะปิด แถมแบก laptop กับกระเป๋าสะพายก็หนักจะแย่ เมื่อวันก่อนเดินเข้าไปในโบกี้รถไฟใต้ดินปั๊ป ก็มีผู้ชายลุกขึ้นยืน สะกิดให้เราไปนั่งที่ของเค้า
เราก็งงๆ ง่วงๆ นั่งลงไป ในใจก็คิดว่า เค้าคงจะออกสถานีต่อไป เห็นเราหอบของเยอะ ก็ลุกให้นั่งแน่ๆ นึกๆ ไปก็หลับตาง่วง ลืมตามาอีกที เอ๊ะ ผู้ชายคนนี้ก็ยังยืนอยู่ เราเลยนั่งคิดว่าเราเป็นกรณี “โปรดเอื้อเฟื้อที่นั่งแก่ ….” เด็กก็ไม่ใช่ หญิงมีครรภ์ก็ไม่ใช่ พระสงฆ์ก็ไม่ใช่ เหลือแต่ คนชรา กับสตรี … คิดไปคิดมา ก็จะหลับ ซักพักเค้าก็เอามือมาโบกๆ อยู่ข้างหน้าเรา เราเงยหน้าไปมอง เค้าถามว่าจำเค้าได้ไหม แจ๊คไง เราก็นึกอยู่ 5 วินาที .. อ๋อ แจ๊ค เพื่อนที่มหาลัยนั่นเอง อ่ะโธ่ เค้าบอกว่าเห็นเราใส่หูฟัง เลยไม่ได้ทัก แล้วเราก็จำเค้าไม่ได้ซะด้วย แหะๆ
ตอนกลับบ้าน หอบ laptop 2 เครื่องกลับบ้าน! เพราะ laptop ของน้องก้อยซ่อมเสร็จพอดี (ศูนย์ซ่อม HP อยู่ที่ตึกอื้อจื่อเหลียง) ก็ต้องแบกกลับมา หนักมาก แขนเกร็งเลย ปวดตุบๆ
แล้วรถไฟฟ้าใต้ดินก็เต็มแน่นสุุดๆ พอมีใครลุกจากที่นั่ง เราก็ไม่สามารถเบียดไปแย่งที่นั่งได้ ก็เลยยืนอยู่เฉยๆ จนมีคนนึงลุก ที่นั่งอยู่เยื้องๆ เราพอดี ซึ่งเราก็คิดว่าหมดสิทธิ์แน่ๆ แต่แล้วก็มีเสียงสวรรค์จากอาม่าคนหนึ่ง พูดว่า “หนูอ่ะ หนู มานั่งนี่ ถือของหนัก” พร้อมกวักมือเรียกเรามานั่ง ทุกคนก็เลยหันมามอง อิอิ เราก็ค่อยๆ เดินมานั่งอย่างสบาย แล้วก็หันไปขอบคุณอาม่า
นี่ถ้าไม่ได้อาม่าจัดแจงให้มานั่ง คงต้องแบกของหนักจนถึงสถานีลาดพร้าวเป็นแน่ ขอบคุณนะคะ
น่าสงสรร
โปรดเื้อื้อเฟื้อที่นั่งให้กับ Juth.net ด้วยค่ะ